در پی ابلاغ سیاستهای اقتصاد مقاومتی از سوی فرماندهی کل قوا:
چگونه دولت ها از نفت رها می شوند و یا بدون نفت سرپا می ایستند؟
دولتمردان نفت را نه برای خود بلکه اسباب خیال جمعی
خود قرار داده اند تا هر کمبودی را با دلار های نفتی جبران کنند و بدون هیچ دغدغه
ای هرکجا لازم بدانند بودجه را خرج کنند. بستن چاه های نفت به روی دولت که تحقیقا
از پایه های اقتصاد مقاومتی است یک قهرمان می خواهد و یک جرأت؛ چرا که به قول همه
کارشناسان ایران معتاد نفت شده، گاها خمار می ماند بواسطه تحریم و گاها نعشه است.
در این سیستم است که اعصاب از کار افتاده ند و خفه شده اند! هیچ جایی درد احساس
نمی کند و تا اندکی درد حاصل آید این دلار های نفتی است که مثل لاک پشت های نینجا
از در و دیوار می ریزند و قرص مسکن ان درد می شوند که بخواب و آرامش باش، همه چیز
خوب است، ما خوبیم ... .
برای ترک اعتیاد باید درد کشید. کسی که پیدا شود در دوره خودش درد را به ین سیستم دولت وارد و حرف های باد مخالف را تحمل کندو به امید 4سال بعد نباشد همان قهرمانی است که می تواند فریادهای یک ترک اعتیادی را بشنود و آن را برهاند.
نقش مردم نیز بسیار اساسی است. بالاخره تمام این فریاد را مردم می زنند از بیکاری تا کمبود نقدینگی و شاید هم تورم و... . اما نهایتا یک دوره لازم است که شوکی وارد شود و بعد از آن اقتصاد بدون نفت را داشته باشیم که هر وقت سیستم مشکل پیدا کرد و هشدار های قرمز خطر سریع روشن شود و پاسخ درخور سریع تری دریافت کند. حمایت مردمی در تصمیمات کشور بسیار اهمیت دارد.
و اما هیهات از ذی نفعان که
