کرامات من و تو!

از rasrdtv.com گرفتم. برای دیدن پشت پردهای شبکه های ماهواره ای بد نیست.

سبک قدیم زندگی یا زندگی قدیمی!

نرمش تا کجا؟

قسمتی از وصیت نامه شهید صمصام طور ( ازشهدای لشکر 25 کربلا- اهل قائم شهر و از دوستان شهید کشوری)

قانع باشید تا آماده هر گونه فداکاری و ایثار باشید. گشاده رو و خوش برخورد باشید اما بر سر معیارهای اسلامی هرگز نرمش نشان ندهید که تمام خونها برای اسلام ریخته شده. در موقع هجوم مشکلات به خدا پناه ببرید و هرگز از رحمت خدا ناامید نشوید. در موقع هر کاری خدا را حاضر ببینید جز برای خدا برای احدی تعظیم نکنید

به نام نامی سر

از شاعر اهل بیت سید حمیدرضا برقعی:

به نام نامی سر، بسمه‌ تعالی سر
بلند مرتبه پیکر، بلندبالا سر

فقط به تربت اعلی، سجده خواهم کرد
که بنده‌ی تو نخواهد گذاشت، هرجا سر

گزیده سخنرانی حجت الاسلام پناهیان در هیأت میثاق

با خدا زندگی کن.
نگاه امتحانی داشتن به زندگی با نگاه غیر امتحانی داشتن به زندگی خیلی متفاوت است. نگاه امتحانی به  بندگی هم همین‌طور متفاوت است.وقتی که می‌گوییم محور مقدرات الهی امتحان است یعنی سختی می‌دهد برای امتحان است. آسایش هم می‌دهد برای امتحان است.نه تنها محور تقدیرات امتحان است. تکلیف تو هم بر اساس امتحان است. دین هم چیزی نیست جز یک طرح برای امتحان. به خدا قسم اگر امتحان برایت جا نیافتد یا اگر نگاه غالبت نشود معارف دینی هم تو را به اشتباه می‌اندازند. معارف دینی را هم کج و کوله می‌گیریم.

live with God!
Looking at life as an exam field is completely different from looking at it without considering the exam. Same difference applies to the concept of servitude. When it is said that examination is the basis of Allah’s divine decree (predetermination), it means the hardship he gives us is for the examination, the comfort is too for the examination. Not only is the examination the basis of Allah’s divine decree, your duty is too based on the exam. Religion is also nothing but a scheme for examination. I swear to God if you don’t comprehend the concept of examination or your dominant approach to life isn’t the examination, even the religious teachings (maaref) will mislead you, we will have a distorted image of religious teachings.

امام و پرزیدنت امریکا

صحیفه امام    ج‏21    48     ص : 47

و من عقیده‏ام است بهترین دعا از براى امثال رئیس جمهورى امریکا و نوکرهاى او مثل صدام، بهترین دعاها این است که خدا مرگشان بدهد، این دعا براى آنهاست. اگر مى‏ خواهید نفرین کنید بگویید خدا حفظشان کند؛ براى اینکه هر روزى که بر امثال اینها مى‏ گذرد، جهنمشان بدتر مى ‏شود. جهنم مراتبش مثل خود مراتب انسان لایتناهاست. هر روزى که بر اهل معصیت بگذرد، جهنمشان بدتر و داغتر مى ‏شود. پس دعاى براى اینها اگر بخواهید بکنید این است که خداوند اینها را مرگ بدهد تا اینکه این جهنم به آن سختى نباشد بر ایشان. و خداوند ان شاء اللَّه، ما را هم بیدار کند، متوجه کند، متوجه کند که ما چند روزى بیشتر نیستیم، منتها من زودتر و شما هم دنبالش دیگر، بعد از صد سال‏.

سیزده آبان پایتخت

سعید جلیلی، سخنران مراسم:

بزرگترین هنر امام این بود که درک صحیح از واقعیت را به جهان نشان داد و اجازه نداد واقعیت‌ها را تحریف کنند. امام اجازه نداد کسانی به میل خود آن درک از واقعیت که دوست دارند را به ملت‌ها تحمیل کنند. امام منکر واقعیت ها نبود. اتفاقا هنر امام واقع‌بینی صحیح و دقیق مبتنی بر یک اندیشه صحیح بود.

اگر تقوای الهی باشد، آنگاه است که شما می توانید واقعیت ها را بخوبی ببینید. هنر امام این بود.

قطه قوت امام و انقلاب این بود که پیشتاز بود در درک واقعیت ها و معرفی آن به جهان. امام می فرمود مستکبرین جهان را با دید استکباری خود و بیماری روحی که در آنهاست نگاه می کنند. این دید مستکبری این است که سایر اقشار مردم را نبینند. این منطق امام بود در ارائه واقعیت ها. شاهد روشن آن همین رویداد امروز است که اینجا جمع شده‌ایم.

34 سال پیش مردم ایران گفتند سفارتخانه‌های آمریکا لانه جاسوسی است. این را امام و ملت بیان کردند. امروز بعد از 34 سال می بینیم آن واقعیتی که امام به خوبی نشان داد و دید، حتی متحدین آمریکا به آن اعتراف می‌کنند.

مام میدانست این استقلال و آزادی کشورها بدون قطع کردن دست استکبار ممکن نیست...

گوشه ای از مراقبتهای ماه محرم

سزاوار است حال دوستان آل محمد – که رحمت خدا بر آنان باد – به حکم دوستی و وفا و ایمان به خداوند بلند مرتبه و بزرگ و رسول کریم، در دهه اول محرم تغییر نموده و در دل و سیمای خود، آثار اندوه و درد این مصیبتهای بزرگ و دردناک را آشکار نمایند. باید مقداری از لذائذ زندگی را که از خوردن و نوشیدن و حتی خوابیدن و گفتن بدست می آید ترک نموده و مانند کسی باشند که پدر یا فرزند خود را از دست داده است و حرمت و احترام حریم پیامبر و امام را بیشتر از حرمت جان خود و خانواده خود بداند و آنان را بیشتر دوست داشته باشد.

(قُلْ إِنْ کانَ آباؤُکُمْ وَ أَبْناؤُکُمْ وَ إِخْوانُکُمْ وَ أَزْواجُکُمْ وَ عَشِیرَتُکُمْ وَ أَمْوالٌ اقْتَرَفْتُمُوها وَ تِجارَةٌ تَخْشَوْنَ کَسادَها وَ مَساکِنُ تَرْضَوْنَها أَحَبَّ إِلَیْکُمْ مِنَ اللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ جِهادٍ فِی سَبِیلِهِ فَتَرَبَّصُوا حَتَّى یَأْتِیَ اللَّهُ بِأَمْرِهِ وَ اللَّهُ لا یَهْدِی الْقَوْمَ الْفاسِقِینَ )توبه/24.

شعر کم نظیر شهریار در مورد امام حسین علیه السلام

شیعیان دیگر هوای نینوا دارد حسین
روی دل با کاروان کربلا دارد حسین

از حریم کعبۀ جدّش به اشکی شست دست
مروه پشت سر نهاد امّا صفا دارد حسین

می برد در کربلا هفتاد و دو ذبح عظیم
بیش از اینها حرمت کوی منا دارد حسین

پیش رو راه دیار نیستی کافیش نیست
اشک و آه عالمی هم در قفا دارد حسین

بس که محمل ها رود منزل به منزل با شتاب
کس نمی داند عروسی یا عزا دارد حسین

رخت و دیباج حرم چون گل به تاراجش برند
 تا به جائی که کفن از بوریا دارد حسین

بردن اهل حرم دستور بود و سرّ غیب
ورنه این بی حرمتی ها کی روا دارد حسین

سروران ، پروانگان شمع رخسارش ولی
چون سحر روشن که سر از تن جدا دارد حسین

سر به قاچ زین نهاده راه پیمای عراق
می نماید خود که عهدی با خدا دارد حسین

او وفای عهد را با سر کند سودا ولی
خون به دل از کوفیان بی وفا دارد حسین

دشمنانش بی امان و دوستانش بی وفا
با کدامین سرکند ، مشکل دو تا دارد حسین

سیرت آل علی با سرنوشت کربلاست
هر زمان از ما یکی صورت نما دارد حسین

آب خود با دشمنان تشنه قسمت می کند
عزّت و آزادگی بین تا کجا دارد حسین

دشمنش هم آب می بندد به روی اهل بیت
داوری بین با چه قومی بی حیا دارد حسین

بعد از اینش صحنه ها و پرده ها اشک است و خون
دل تماشا کن چه رنگین سینما دارد حسین

ساز عشق است و به دل هر زخم پیکان زخمه ای
گوش کن عالم پر از شور و نوا دارد حسین

دست آخر کز همه بیگانه شد دیدم هنوز
با دم خنجر نگاهی آشنا دارد حسین

شمر گوید گوش کردم تا چه خواهد از خدا
جای نفرین هم به لب دیدم دعا دارد حسین

اشک خونین گو بیا بنشین به چشم "شهریار"
کاندرین گوشه عزائی بی ریا دارد حسین

دانشجوی ما

دانش جویی، دانشجوی جانبازی است

 دانشجوی درس شهادت است

کسی است که فیزیک و شیمی می آموزد ولی از نظر جسمی و روحی خود را اماده می کند تا در راه هدف خویش فداکاری بیشتری برای حمل رسالت خود بعمل آورد.  شهید چمران